Stanisław Ulam urodził się 13 kwietnia 1909 roku we Lwowie w żydowskiej rodzinie Józefa, adwokata, i Anny z domu Auerbach. Staś, już jako "epsilon" (=dziecko poch. Erdös) interesował się wieloma dziedzinami nauki, a szczególnie astronomią i algebrą. W wieku około jedenastu lat podpisał swój zeszyt: "S. Ulam, astronom, fizyk i matematyk". W roku 1919 rozpoczął, a 1927 ukończył VII Gimnazjum Kościuszki we Lwowie. W tym czasie jego uwaga skupiona była wokół teorii względności Einsteina i nieparzystych liczb doskonałych. Po czym rozpoczął studia na Wydziale Ogólnym Politechniki Lwowskiej pod czujnym okiem Kazimierza Kuratowskiego, Stanisława Mazura i Stefana Banacha. W roku 1933 otrzymał stopień doktora matematyki, a jego praca "O teorii miary w ogólnej teorii mnogości", była związana z wynikami Banacha i Kuratowskiego. Zajmował się wtedy głównie teorią miary zbiorów, teorią prawdopodobieństwa, teorią grup i topologią. Odbywał częste podróże i wygłaszał wykłady na uniwersytecie w Wiedniu, politechnice w Zurychu, uniwersytecie w Cambridge. W 1935 otrzymał zaproszenie od Johna von Neumanna do współpracy w Princeton w USA. Tam zetknął się z wieloma znanymi matematykami jak; Andrě Weyl, Norbert Wiener, George D. Birkhoff, chodził jednocześnie na wykłady Alberta Einsteina. Następnie został przyjęty do Harward Society of Fellows, co było równoznaczne z rozpoczęciem pracy na Uniwersytecie Harvarda. Prowadził tam owocną współpracę z Johnem Oxtoby. W 1940 rozpoczął pracę na Uniwersytecie Wisconsin w Madison, w rok później otrzymał amerykańskie obywatelstwo. W 1942 porzucił stan kawalerski i ożenił się z francuską Françoise Aron, a owocem tej miłości była ich jedyna córka, Claire. Jesienią 1943 roku otrzymał zaproszenie do przyłączenia się do projektu wojennego i w ten sposób znalazł się w Los Alamos, gdzie wraz z Johnem von Neumannem, Robertem Oppenheimerem i Victorem Weisskopfem, Otto Frischem, Enrico Fermim, Richardem Feynmanem, Edwardem Tellerem pracowali nad projektem bomby wodorowej, zwanej "super" bombą. Prace powiodły się i w sierpniu 1945, zaraz po ataku na Japonię i spuszczeniu bomby na Hiroshimę, cały świat dowiedział się o jej istnieniu. Po zakończeniu pracy, w Los Alamos, przeniósł się na Uniwersytet Kalifornijski (La Jolla). Wkrótce po tym, szczęśliwie przeszedł ciężką operację czaszki. W 1946 roku powrócił do Los Alamos jako doradca naukowy i w tym czasie stworzył metodę Monte Carlo. Niedługo później ówczesny prezydent USA, Harry Truman, polecił wznowienie prac nad bombą. W 1967 roku przeszedł na emeryturę i w tym też roku przeniósł się do Boulder, gdzie przez kilka lat był dyrektorem Zakładu Matematyki na Uniwersytecie Kolorado. W roku 1975 zrezygnował z pracy na Uniwersytecie i przeprowadził się do Santa Fe. Tam pracował korzystając z komputerów i biblioteki w Los Alamos. Prowadził jeszcze kilkumiesięczne wykłady na Uniwersytecie Harwarda, w Instytucie Technologicznym w Massachusetts, na Uniwersytecie na Florydzie, Uniwersytecie Kalifornijskim. Zmarł 13 maja 1984 w Santa Fe w USA. Opublikował ponad 100 prac oraz książki, m.in. "A collection of mathematical problem", "Mathematics and Logic, Adventures of a Mathematician", "Encyclopedia Britannica Mathematics and Logic: Retrospects and Prospects " (wspólna z M. Kacem). Był członkiem wielu akademii nauk, m.in. American Academy of Arts and Sciences, Mathematical and Physical Society, National Academy of Sciences. Był konsultantem Komitetu Doradczego d/s Naukowych prezydenta Kennedy'ego, komitetów NASA i US Air Force. Za wybitną działalność naukową otrzymał wiele wyróżnień; był doktorem honoris causa : Uniwersytetu Wisconsin, uniwersytetu w Pittsburgu i uniwersytetu w Nowym Meksyku.

Strona 1 | 2 | 3 | 4